Sæt er angan úr sölnandi gróðurhögum;
sefur nú bylgjan frammi við lága strönd;
öll náttúran glitrar, eins og á æskudögum,
frá efstu brúnum að hafdjúpsins sjónarrönd.

Frá þorpinu heyrist hlátur og söngur barna,
hljómur hins sigrandi lífs í gleði og fró;
líðandi stund varpar ljóma á veginn farna
og langt inn í ókomna tíð geislar öryggi og ró.

Hér skynjar mín sál að vígöld og vargöld nauða
vera mun él eitt, er stjórna hin æðstu rögn;
öskur og trylling heimsins hamingjusnauða
und Hamrinum mínum falla í gleymsku og þögn.

En ilmandi þögnin birtir mér óminn bjarta
af brimi lífsins, er flæða skal endalaust,
og fögnuður vorsins fyllir mitt unga hjarta,
þótt fölni laufið og bráðum sé komið haust.

The content of the poem Síðsumar undir hamrinum
(Late summer under the cliff) is roughly the following:

From the village you can hear the laughter and singing of children:
the sound of the conquering life in joy and mirth.

The passing of time sheds light on days past
and illuminates the future with calm and tranquility.

Here my soul senses that all the wars and battles
are only hailstorms commanded by the highest Gods.
The screams and cries of a world bereaved of happiness
are turned to silence and forgotten under my cliff.

But the fragrant silence shows me the bright sound
of the surf of life, that forever shall flow,
and the joy of spring fills my young heart,
though the leaves turn grey and the autumn is on its way.